Barış, çözüm, kırmızı kart…

Gazze için ateşkes haberi geldiğinde, kandan beslenen vampirler dışındaki herkesin nasıl kutladığını gördük; Filistin’de, İsrail’de ve dünyanın her yerinde. Ölümün her gün geldiği, yalnızca nereden ve nasıl geleceğinin bilinmediği her yerde böyle olur. Çatışmasızlık/ateşkes coşkuyla kutlanır, genellikle de taraflar kendilerini galip ilan eder. Ancak, çatışmaya yol açan koşullar ortadan kalkmadığı, yani aslında “barış” olmadığı için, uygun zemini bulduğunda çatışma tekrar başlar.

DEM Parti İmralı Heyeti, görüşmelerin ardından, dün, aslında ne olduğuna dair yeni bir şey öğrenemediğimiz “kapsamlı” açıklamayı yaptı: İlkesel olarak herkes barışa destek veriyor ancak kaygılar var!

“Kaygılar”ın merkezinde sürecin otoriterliğin pekişmesine hizmet etme olasılığı ve iktidarın niyetinin “demokratikleşme ve demokratik siyaset alanının genişlemesi” olmadığı var.

“Barışa ilkesel destek” de çok doğal. “Kürt sorunundan kaynaklı çatışmalı ve gerilimli süreci geride bırakma”yı kim istemez, Öcalan’ın silahların bırakılması ve şiddetten arındırılmış siyaset çağrısı yapmasına kim itiraz eder!

İtiraz; bütün bu yaşananların dikkatleri memleketin işsizlik, yoksulluk, hukuksuzluk gibi temel sorunlarından kaçırarak, otoriterliğin pekiştirilmesine yol açmasınadır.

Gazetecilerin evleri basılarak kelepçelendiği, adaletin olmazsa olmazı savunmanın örgütü baronun yok edilmeye çalışıldığı, seçilmiş belediye başkanları yerine kayyumlar atandığı, grevlerin yasaklandığı, ana muhalefet CHP’ye alternatif olabilme olasılığını yok etmek için saldırıldığı, ‘‘Atatürk’’ diyen teğmenlerin ordudan atılmaya çalışıldığı, açlığa mahkûm edilen emeklilerin ve asgari ücretle çalışan milyonların feryadının umursanmadığı koşullarda itiraz şarttır!

Bir yandan barıştan söz edilirken tüm bu alanlarda topyekûn baskıdan bir adım bile geri atılmıyorsa, Beşiktaş’ta binlerin haykırdığı “Kurtuluş yok tek başına, ya hep beraber ya hiçbirimiz”in tam zamanıdır!

Kürdü Türkü, Alevisi Sünnisi, emeklisi asgari ücretlisi, mavi ve beyaz yakalısıyla… Ya hep beraber ya hiçbirimiz!

İmamoğlu’nun Beşiktaş Belediyesi’nde “Ya hep beraber ya hiçbirimiz” vurgusuyla bitirdiği “Ne yapacaksak hep birlikte, milletçe yapacağız. Bu konu artık yalnızca CHP’nin sorunu olmaktan çıkmıştır” sözleri çok doğru, ancak CHP’nin yol haritası ve “kırmızı kart”ın hali pek net değil.

Otoriter rejimlere karşı mücadelede, “hep beraber”lik duygusunu pekiştirip somutlayan semboller önemlidir. Genellikle de aşağıdan yukarı kendilerini göstererek kabul ettirilirler. Yukarıdan aşağı “büyük bir sürpriz”le değil!

En güzel örneklerden biri, Burkino Faso’da, bir darbeyle iktidar gelen Compaoré’yi iktidardan uzaklaştırırken, sokaklarda kadınların ellerinde sallanan “tahta kaşıklar”dır. Kadınlar, her türlü baskı ve şiddete karşın, ulusal yemekleri “tô”yu hazırlamakta kullandıkları büyük tahta kaşıklarla sokakları doldurunca “tahta kaşıklar” mücadelenin ve devrimin simgesi olmuştur.

Sürpriz pek olmasa da CHP, ısrarla gösterip yaygınlaştırarak, “kırmızı kart”ı tek adam rejimini değiştirecek bir yol haritasının, erken seçimi zorlayacak “hep beraber” mücadelenin sembolüne dönüştürebilirse alaycı yaklaşımların gölgesinden de kurtulabilir.

Bu topraklarda yaşayan her bir yurttaşın, kendisini eşit ve özgür hissedeceği, dili ve kültürüyle kendini geliştirebileceği, karnı tok sırtı pek güven içinde yaşayabileceği bir ortak vatan için sonuna kadar “hep beraber” yürürüz. Ancak, bunun salt konjonktürel “kucaklaşma”larla değil, güçlü bir demokrasi mücadelesiyle gerçekleşeceğini de bilerek!