Başlık bir evlenme teklifinden!

Biliyorum, şimdi Suriye yazma zamanı. Önümde de epeyce not var, farklı kaynaklardan topladığım. Emperyalist güçler ve vekilleri tepişirken halklar ezilecek ve biz daha çok Suriye konuşacağız.

Savaş koşullarında salt hayatta kalmanın bile bir “direniş” olduğuna gazeteci olarak yeterince tanıklık ettim. Afganistan’da, Yugoslavya’da, Irak’ta…

Yine de, başlık bir evlenme teklifinden!

Her neye direniyorsanız; ister savaşın dayattıkları olsun, ister en alttakilerden biri olarak açlığa veya soğuğa, bir diktanın zindanında işkenceye ya da bireysel olarak yakanıza yapışmış bir amansız hastalığa karşı, ayakta kalabilmenizin tek yolu dayanışma.

Yanı başınızda bir omuz, omuzlar olması dayanabileceğiniz… Dostlar olması elini tutabileceğiniz, elinizden tutacak… Bu!

BirGün Ankara büroda, Attila (Aşut) Abi ve Özen Abla’nın, iki yıl önce kaybettikleri oğulları için hazırladıkları “Ozan’a Güz Çelengi” kitabı etrafında toplandık. Suriye notlarını bıraktırıp bunları yazdıran orada hissettiklerim oldu.

Attila Abi, sosyalizm mücadelesine adanmış ömründe tüm sınamalardan alnının akıyla çıkmış, zorlu ve hiç eğilip bükülmemiş bir hayatın cisimleşmiş halidir. İnanç ve kararlılık konusunda, Ali Rıza (Cihan) Abi ile iki müthiş örnektirler bizim için.

Onlarla bugün birlikte yürümemizi sağlayan BirGün’e teşekkür borçluyum.

Attila Abilerin nesli çok çekti, bizim nesil daha mı çok, bilmiyorum. Ancak, baba da olduktan sonra, “evlat acısı”nın üzerinde bir acı düşünemiyorum. Buna da direnebiliyorsa insan, etrafında dostları, omuz omuza verebildiği insanlar sayesindedir.

Bir evladın 7.5 yaşında yakalandığı hastalıkla 42 yaşına kadar mücadele etmesini, direnmesini, o direnişe eşlik eden anne-baba, eş ve dostları, “Ozan’a Güz Çelengi”nde bir solukta okudum. Attila Abi’nin ve bir hekim anne olarak sevgili eşi Özen Abla’nın, oğullarıyla olan yolculuğu karşısında gözyaşlarımla saygı duruşuna geçtim. İlla da Özen Abla’nın, anneler hep bir adım önde!

Ozan’ın, Gezi Parkı’nın o direniş günlerinde, sevgili eşi Câna’ya evlilik teklifinde yaşananların nasıl yaşayabildiğinin sırrı gizli: “Benimle bir ömür direnir misin?”

Ankara büromuzda “Ozan’a Güz Çelengi” etrafında sohbet ederken, birlikte olduğumuz arkadaşlarımla kendimi bir başka güçlü hissettim. Daha bir direngen!

Monika, bir Alman gazeteci arkadaşım, her yıl dostlarına o yıla dair bir değerlendirme mektubu yazar. Savaş, ölümler, siyasal kaos ve eşinden sonra annesinin de kaybının ardından, tam da “kıyamet yılı” gibi hissederken, “Şu kesin” demiş “Hepiniz etrafımdayken 2025’te kendimi kaybetmeyeceğim!”

Hayatlarımızın bu evresinde, BirGün de etrafımızı saran öyle büyük bir dostlar çemberi yarattı ki… O da bir başka güç hepimize.

Attila Abi, aybaşında gazeteyi almak için gittiği büfede, “Bakayım bozuk param çıkacak mı?” deyince, büfedeki genç “Madem ki BirGün okuyorsunuz, para vermeseniz de olur amca!” demiş.

Yıldız Akalın da 40 yıl Frankfurt’ta Türkçe öğretmenliği yapmış bir hocamız. Oraya yerleşmiş, eşiyle birlikte orada emekli olmuşlar. Çınarcık’taki yazlık evlerine geldiklerine mutlaka BirGün alıyorlar. Almakla da kalmıyorlar. Alışveriş arabasını doldurup kasaya gittikleri markette, BirGün isteyip de “yok” cevabı alınca, arabayı boşaltıp, “BirGün satmayan yerden alışveriş yapmıyoruz” deyip çıkıyorlar. Birkaç gün sonra o markette de BirGün oluyormuş!

Bizimkisi bir ömür direnme… O direnişte çoğaldıkça, çok daha baş edilebilir, dayanılır, hatta epeyce de keyifli oluyor hayat!

Şu hayatta ancak biriktirdiğimiz ve sırtımızı dayayabileceğimiz dostlar kadar direngeniz!