Demlenmeyi; büyük harflerle “DEMlenme” şeklinde söyleyip “bütün kötülüklerin anası” ilan edenler, şimdi bizzat ve gerçek anlamıyla “DEMlenme”kteler! Kendini inkâr denilebilir, ama bir yanlışın inkârında sorun yok, iyidir.

Bu “DEMlenme”; Kürt-Türk kardeşliği önündeki en önemli engelin biraz ortadan kalkmasına, siyasal literatüre bir “kötülük” ifadesi olarak geçirdikleri kavramın küçük harfle “demlenme” olarak aslına, insanın kendi içinde olgunlaşması gibi bir erdemin ifadesine kapı aralarsa ne âlâ!

2025, siyasi rakiplerini DEMlenmekle suçlayanların DEM’le görüşmeleriyle başladı ve Öcalan’ın da devreye girdiği bu süreç epeyce bir süre gündemin tepesinde olacak.

Süreci başlatan tarafın “Kürt sorunu yoktur” diyor oluşu, tartışmayı Suriye’deki gelişmelerin dayatması, Orta Doğu’da bir emperyalist planın yürürlükte olduğu, aynı değilse de benzer bir süreçte ağızların sütten yanmış olması gerçeği, tartışmayı yok etmiyor. Yoğurdu üfleyerek yemek gerektiğini unutmamak şartıyla!

Öncelikle, bu süreçten çok şey çıksa da “barış” çıkmaz! Çıkmaz; çünkü barış, geçmişte çatışmalar ve travmalar yaşayanların, kendileri için çok daha iyi bir ortak geleceğe ikna olmaları, birlikte nasıl yaşayacakları konusunda tam bir toplumsal mutabakat sağlamalarıyla olur.

Söz gelimi; bu ülkenin sınırları içerisinde, vatandaşlık bağlarını güçlendirerek, anadilde eğitimi bir hak olarak tanıyıp, herkesin kendi kültürünü geliştirmesinin koşullarını sağlayarak, kayyumların atanamadığı güçlü yerel yönetimlerle yerinden demokrasi anlayışını hâkim kılarak, en geniş anlamıyla bir demokraside yaşamak, vb. için bir toplumsal sözleşmenin olması gibi.

Çatışan taraflar bir ortak gelecek konusunda anlaşmamışlarsa, en fazla çatışmasızlık olur, barış değil. Kuşkusuz, çatışmasızlık da az şey değildir. Halkları birbirine düşman eden yaklaşımdan, şiddetten ve silahtan arındırılmış bir süreç barışın ilk adımıdır.

“Öcalan gelsin, Meclis’te konuşun” adımını attıran, Suriye’deki gelişmeler ve gerçekten “Kürt sorunu”nun emperyalist çevrelerce Türkiye aleyhine araçsallaştırılacağı, “hasım çevrelerin eline koz olarak geçeceği” düşüncesi idiyse, haklar/özgürlükler bir “pazarlık” konusu yapılmadan verilebilir, böylece elinde silah olanların altındaki toplumsal zemin de zayıflatılmış olurdu. Bu, “Kürt sorun yoktur” denilerek olmaz!

Tartışmanın daha şimdiden yol açtığı şeyler oldu ama. Erdoğan’ın epeyce önünü açan şeyler:

“Bahçeli ne yapıyor?” diyen milliyetçileri, “Öcalan ne yapıyor?” diyen Kürtleri böldü. CHP’yi aşağı tükürse sakal, yukarı tükürse bıyık durumunda bıraktı.

Topa Bahçeli gibi sert ve net girmediği için, işler istendiği gibi gitmezse Erdoğan’ın U dönüşü alanı da geniş!

Bir tarafta niyet, muhalefeti asıl meselelerden uzaklaştırıp parçalayarak Erdoğan’ın yeniden seçilmesini, bir anayasa değişikliği ile otoriterliğin pekiştirilmesini sağlamak olsa da konuya “DEMlenme” penceresinden bakmak ve DEM’e “Neden görüşüyorsunuz?” demek anlamsız.

Umalım ki yaşadıklarımız hepimizi bir iç olgunlukla demlemiş olsun! Aksi, aynı filmi tekrar izlemek, erken seçim, adaylıklar ve Anayasa değişikliği konusunda iktidarın “paradigması” içinde yürümek olur.

Demlenmiş muhaliflersek; o onunla buluştu, bu bununla konuştu diye debelenip durmadan, o debelenme içinde zamları, asgari ücreti, grevleri, çevre talanını, konuştuğu için cezaevine atılanları, Gezici diye cezaevinde tutulanları, Can Atalay’ı, Demirtaş’ı unutmadan unutturmadan, her neyi tartışacaksak en başa otoriter rejimden kurtulmayı koyarak yapmayı becerebiliriz.

Demlenme budur!