30 yıl önceki ilk ziyaretimden kafama kazınan, Sinop’un Türkiye’nin en güzel şehirlerinden biri olduğu. Bu kez, şehre girdiğim andan itibaren, memleketin her yerinden bunu kanıtlamak isteyenlerin buraya akın ettiği duygusu yaşıyorum. Ana caddenin trafiği 34, 35, 06 hatta 07 plakalı otomobillerle kilit. Gece sahilde yürürken de Akdeniz’in en popüler turizm kentlerinden birindekilerden geri kalamayan bir kalabalığın içindesiniz.

Ama bizi asıl çarpan belediyenin ses sisteminden tüm şehre yayılan anons oluyor: Devrimci Dayanışma…

Kulaklarımda bu iki sözcük çınlıyor. Biz nereye geldik böyle! Belediye bütün halkı ertesi gün Sinop Devrimci Dayanışma Grubu ile birlikte düzenlenen “Daha Aydınlık Daha Özgür Yarınlar için YEREL YÖNETİMLERDEN ÜLKEMİZ YÖNETİMİNE” paneline davet ediyor. Yol boyu devasa panolarda da yine etkinliği duyuran üzerinde fotoğraflarımızın olduğu afişler var.

Ve panelin yapılacağı salon… İsmail Deveci arkadaşımızın büyük emeği sayesinde sadece 875 sandalyenin tümü değil, aralar da dolu. Belediye Başkanı Metin Gürbüz, salona seslenirken kentin çağdaş, ilerici, demokrat, laik kimliğinin altını çiziyor ve buraya hâkim olan havayı tüm ülkeye yaymanın sorumluluğunu vurguluyor.

Hikâyesi olan şehir dedim ya… Sinop bu haliyle müthiş bir hikâye zaten. Başkan Gürbüz, akşam sohbet ederken Azize Eleni’nin hikâyesini anlatıyor: Paşa bir gün yolda gördüğü Eleni’ye göz koyar ve onu elde etmek ister. Her girişiminde adeta görülmez bir duvar Eleni’ye ulaşmasını engeller. Sonunda işkencelerle ve başını kestirerek öldürtür. Bedeni bir çuvalla denize atılır. Rum gemiciler denizin dibinden gelen ışığı görür ve çuvalı çıkarırlar…

Neyse, hikâyeyi siz de internetten bulup okuyabilirsiniz. Azize Bakire Eleni’in başı önce Sinop’ta, mübadeleden sonra da götürüldüğü Selanik’teki kilisede hâlâ insanlara şifa dağıtmaktadır.

Başkan Gürbüz’le hikâyelerin bir şehrin değerine nasıl değer kattığını, insanları nasıl o şehre çektiğini konuşuyoruz. Yunanistan’da buradan gidenlerin yerleştiği Nea Sinopi diye bir köy var. Ertesi gün Atina’daki arkadaşları arıyorum. Bu hikâyelerden nefret değil, barış ve dostluk köprüleri kuracak Sinoplu Rumları bulsunlar, bura ile ora arasında bağlar kurmamıza yardımcı olsunlar diye…

Sinop hikâyesi çok bir şehir. 2014’te 78’lileri bünyesinde toplayarak çalışmaya başlayan Devrimci Dayanışma Grubu, her yıl böylesi etkinlikler yapıyor. Ayancık’ta sel felaketi yaşandığında da oraya ilk koşan oluyorlar. Başkan Gürbüz’ün Ayancıklılara kamyon üzerinde su dağıttığı fotoğraflarını görüyorum. Başarının uzun mücadelelerin sonucu olduğunun kanıtı…

Sinop, malum, cezaeviyle ünlü. Şimdi restorasyonun sürdüğü ve Sabahattin Ali’nin dışarıdaki deli dalgaları dinlediği cezaevini, 12 Eylül’de orada yatan arkadaşlarla geziyoruz. Mahkûmların zincire vurulduğu, penceresiz, zifiri karanlık “Domuzluk” Ortaçağ zindanlarının benzeri bir taş hücre. Gerze Belediye Başkanı Osman Belovacıklı orada 8 gün kalmış.

Beşinci günde bir gece yarısı hücreye birini daha atıyorlar. Civardan namlı bir faşist! Domuzluk’ta gündüz bile birinin diğerini görmesi imkânsız. Yeni gelen, tek olduğu düşüncesiyle, “Allah’ım beni kurtar. Bende silah yok” diye dua ederken, karanlığın içinden bir ses duyuyor: “Silahları teslim et, kurtuluşun orada!”

“Domuzluk”un birkaç saat sonra çıkarılan bu ikinci misafiri, koğuşa gittiğinde yemin billah ederek Allah’la konuştuğunu anlatıyor!

Başkan sağ olsun, bu kez kendisi olarak konuştu ve 38. evlilik yıl dönümümüzde, arkadaşların şahitliğinde Helga ile nikâhımızı bir kez daha kıydı. Gün ışığında sesi tanrının sesi gibi gelmiyordu ama kim bilir belki kıydığı nikâhta bir keramet vardır ve biz bir 38 yıl daha birlikte yaşarız!

Bu da bizim Sinop’a hediyemiz olur, hikâyemiz Eleni’ninki gibi nesilden nesile anlatılır!