Sedat Abi ve ambulanstaki çocuklar

Perşembe günü İstanbul sokaklarını dolduran binlerce insan, yol kenarlarında şaşkınlıkla izleyen, kimi gözleriyle kimi de sözleriyle destekleyen, işinde gücünde ya da işsizliğinde gidip gelen vatandaşların arasından, Fırtınalı Denizin Kaptanı’nın ardından yürürken, o sokaklar da epeydir duymadığı sloganlarla çınladı. Kadın erkek her yaştan ama çoğunluğu ben yaşta insanların haykırdığı sloganlarla!

Kalabalığın çoğunun “Sedat Abi”siydi kaptan. O beni Samsun’da lise öğrencisiyken Doğan olarak tanımıştı, ben henüz onu Sedat Göçmen olarak tanımadan. Ardından konuşanların çoğunun seslendiği gibi benim de “Abim”di.

Ona vedaya giderken, göğsümün üzerinde bir ağırlık, içimde tarifsiz bir acı vardı. Ambulans içinde ağlamaklı gözler ve “Ölseydim de duymasaydım” diyeceğiniz bir sesle hastaneye götürülmemek için yalvaran çocuğun acısı. Giderken duysaydı, mutlaka Sedat Abi’nin de ağır bir yük olarak omuzlayacağı ambulanstaki çocukların acısı!

Geçen haftanın haberiydi. 8, 6 ve 2 yaşındaki çocuklarını bir yoksul gecekonduda bırakıp, lokmalarını kazanmak için gitmişti anneleri. Antalya’daki iki katlı gecekondularında yangın çıktı. Duman ve alevler arasında kalan üç çocuk çevredekilerin ve itfaiye ekiplerinin çabalarıyla kurtuldu.

Ambulanstaki çocuklardan biri hastaneye götürülmemek için yalvarıyordu: “Annemin parası yok ama!”

Çok “Kahrolsun” sloganları attık ya Sedat Abi, seninle ve senin ardından yürürken geçen gün. İşte, yangından kurtulan bir çocuğa “Annemin parası yok ama!” dedirterek hastaneye gitme korkusu yaşatan düzen kahrolsun!

Ardından konuşan arkadaşların geride bıraktığın izlerin altını çizdiler. Özellikle Karadeniz’deki silinmez izlerinin. Feray Aytekin Aydoğan, “Gülmek bir halk gülüyorsa gülmektir” dediğini, Karadeniz’de cami onartmaktan Fatsa hikayesini yaratmaya emeğini akıttığın işleri anlatırken, bir de “Gümüşhane’de yoksul çocuklar için patates ekmek”ten de söz edince ambulanstaki çocukların acısı büyüdü içimde.

Devrimciliği aynı zamanda yoksul çocuklar için patates ekmek, düşlediği toplumun ilişkilerini bugünden kurmak ve yaşamak olarak anlayan sen, giderken memlekete baktıysan yukarıdan mutlaka “Kurtuluş yok tek başına …”, “Omuz omuza” diye de haykırmışsındır.

Dün, İstanbul’un milyonlarca oy almış belediye başkanı hakkında açılan absürt bir soruşturma nedeniyle ifade verirken, destek için toplananlara gaz sıkıldı. Biliyorsun; sen giderken de gazeteciler, belediye başkanları, sıradan vatandaşlar gözaltına alınıyor, tutuklanıyordu. İdeolojik olarak birbirlerinden çok farklı insanların salt iktidarı eleştirdikleri için aynı zulmü yaşadığı günlerdeyiz.

Bu “zulüm” lafı bana ait değil ama, AKP kurucusu Hüseyin Çevik de “Mazlumduk zalim olduk”, “Parti devletleşti, devlet partileşti”, “bir parti devleti ve onun militan yargısı var” dedi, inanır mısın?

Senin hayallerindeki ülke bu değil, biliyoruz. Senin hayallerini biliyoruz, çünkü onlar bizim de hayallerimiz. Her bir yurttaşının eşit ve özgür, karnı tok sırtı pek yaşadığı ülkeye ulaşma yolculuğu bizimkisi.

Hep birlikte, el ele, omuz omuza yürümekten, birbirimizin eksiklerini kapatarak ilerlemekten başka da yol yok oraya çıkacak. Çocukların “Annemin parası yok ama!” diyerek hastaneye gitmekten korkmalarına bir daha asla tanık olmamak için!

Arkadaşın Cumhur Özdemir, “Bir hayat daha olsa ben yine yanımda Sedat’ı isterim” dedi ya Abi, o ambulanstaki çocuklar da, eğer tanısalardı seni, hep yanlarında ol isterlerdi. Hastanesine gitmekten korkmadıkları bir ülke için…