Öcalan’ın “Barış ve Demokratik Toplum Çağrısı”nın PKK’ye söyledikleri çok netti: Silah bırak, kendini feshet, “ayrı ulus-devlet, federasyon, idari özerklik ve kültüralist çözüm”den vazgeç!

Çağrı, Kuzey Irak ve Suriye dâhil örgütlü Kürt yapıları ve dar bir Türk milliyetçisi kesim dışında memleket genelinde olumlu karşılandı.

Ölmenin öldürmenin, Kürt ve Türk anaların gözyaşlarının dinmesi “ihtimalinin” olumlu karşılanmaması ancak insanlıktan uzak olmakla mümkündür.

Öte yandan Diyarbakır Dağkapı Meydanı’nda heyecanla toplanan ve açıklamayı halaylarla bekleyen topluluğun, canlı yayınla izlemelerine izin verilmeyen açıklama bittikten sonraki ruh halinin de altı çizilmeli: Tamam, PKK her şeyden vazgeçsin ama sonra ne olacak? En azından cezaevlerindeki binlerce tutuklu serbest kalmayacaksa, nasıl demokratik siyaset yapılacak?

Bu soru ve kuşkular, etkili Kürt çevrelerinin; çağrının PKK temsilcileriyle de aylarca süren görüşme trafiğinin, görüş alışverişinin bir sonucu olduğu, 50 yıldır mücadele eden bir örgütün ve onun aklının küçümsenmemesi gerektiği, “tüm sorumluluğu üzerime alıyorum” diyen Öcalan’ın taraflardan onay almadan bu açıklamayı yapmayacağı argümanlarıyla karşılanıyor.

Sırrı Süreyya Önder’in, Öcalan’ın bir diğer mesajı olarak aktardığı, yazılı metinde olmayan cümleler de aynı anlamda okunabilir: “… şüphesiz silahların bırakılması ve PKK’nin kendini feshi, demokratik siyaset ve hukuki boyutun tanınmasını gerektirir…”

“Demokratik siyaset ve hukuki boyutun tanınması” derken devletten bazı adımların beklendiği ortada ve bunların konuşulmamış olması da düşünülemez.

Nitekim PKK’ye seslenildiği gibi doğrudan muhataba bir çağrı olmasa da metindeki; “Kimliklere saygı, kendilerini özgürce ifade edip, demokratik anlamda örgütlenmeleri, her kesimin kendilerine esas aldıkları sosyo-ekonomik ve siyasal yapılanmaları ancak demokratik toplum ve siyasal alanın mevcudiyetiyle mümkündür.”, “Demokratik toplum ihtiyacı kaçınılmazdır. Cumhuriyet tarihinin en uzun ve kapsamlı isyan ve şiddet hareketi olan PKK’nin; güç ve taban bulması, demokratik siyaset kanallarının kapalı olmasından kaynaklanmıştır” ifadeleri devlete bir çağrı olarak okunmalı.

Şu kesin; daha yeni başlayan, uzun sürecek ve nasıl sonuçlanacağını kestiremeyeceğimiz bir süreç var. Kürtler, Öcalan’ın en üst perdeden PKK’ye yaptığı bu çağrıyla devlete de bir alan açtığını, bundan sonra neler olacağını devletin atacağı adımların belirleyeceğini düşünüyor.

Ancak, “Kürt sorunu yoktur” noktasından o “açılan alan”a nasıl gelineceği bir muamma!

Öte yandan Kürtlerin kafasında devletin atacağı adımlara dair sorular olduğu gibi, Türk muhalif çevreleri arasında da “Acaba Kürtler/DEM, bu açıklamanın ardından mevcut rejimi pekiştiren ve Erdoğan’ın yeniden seçilmesinin önünü açan ilişkilere girerler mi?” sorusu var. Kürtlerin sorulmasını zül addediyoruz dedikleri soru!

Umarım; silahlara veda edilir, çatışmalar son bulur, artık gençlerimiz ölmez ve analarımız ağlamaz… Ummakla yetinmemeli, gerçekleşmesi için de elimizden geleni yapmalıyız, çünkü çatışma ve savaş öldürmediklerinin de hayatını mahveder.

Yalnız, barış için silahlara veda yetmez.

Hemingway’in “Silahlara Veda” romanındaki “arms” sözcüğünün iki anlamı vardır; “silahlar” ve “kollar”. Barış için silahlar bırakılmalı, ancak kollar da birbirine sarılmalı, kucaklaşılmalıdır. Eşit ve özgür yurttaşlar olarak nasıl bir toplumda birlikte yaşayacağımız konusunda anlaşılmalıdır.

Onun otoriter bir toplum/yönetim olamayacağı da kesindir!